Սեւ հագուստների զգեստապահարան ու եռագույնով ծածկված փոքրիկ սեղան: Մեզ գույներ են պետք, գույներՙ բացի սեւից: Սեւը հիմա կիսում է մեր օրը, իսկ տողատակում չամփոփվող ցավըՙ մերձեցնում մեր ապագան:
Սեւազգեստ տիկին Լյուբայի աչքերից արցունքները գլորվում են, ամուսինը խոնավացած աչքերն է սրբում ու փակում ցավի ծանրությունից: Աստծու տված որդուն 48 տարի անց կորցրին…
Պատերազմ մեկնելուց առաջ նրանց որդինՙ Տիգրանը, կրտսեր դստերըՙ 5-ամյա Տաթեւին խոստացել էրՙ թուրքերի վերջը տալ ու հետ գալ:
«Ինչքան շատ են էս թուրքերը, չեն վերջանում, որ պապան տուն գա»,- ամեն օր բողոքում է փոքրիկ Տաթեւն ու շարունակում հոր վերադարձին սպասել:
Տաթեւի երազանքը մեկն էՙ հայրիկին պինդ գրկելը. խոստանում է, էլ երբեք նրան չի բարկացնի:
Առաքելյանների տունը գրեթե դատարկ է. տան միակ հարստությունը երեք երեխաներն են: Երեխաներից, սակայն, միայն փոքրի5-ամյա Մոնիկայի աչքերն են շողում, մյուսները 12-ամյա Արթուրն ու 14-ամյա Անին ցավից հասունացել են, լռակյաց դարձել: Երեխաների հայրն ու պապը զոհվել են պատերազմում:
Անին ասում է, որ որոշել էր բանասեր դառնալ ու լեզուներ սովորել: Հայրը խոստացել էր, որ աղջիկը բարձրագույն կրթություն է ստանալու, որ լավ մասնագետ դառնա:
«Հիմա էլ ոչինչ չեմ ուզում, ոչ մի բան դառնալ չեմ ուզում»,-ասում է Անին ու հայացքը փախցնում մեզնից:
Երեխաների սրտերում կյանքը կանգ է առել: Կյանք կոչվածը նրանց համար տանիցՙ գերեզմանոց, գերեզմանոցիցՙ տուն կարճ ճանապարհն է դարձել:
Գրեթե ամեն օր Լիլիան 10-ամյա որդուՙ Սարոյի հետ ծաղիկներ, խունկ ու ածուխ է վերցնում ու գնում ամուսնու գերեզման, որտեղ թաղված են նաեւ վերջինիս ծնողները: Տնից գերեզման ոտքի ճանապարհ է: Շիրմաքարի մոտ Լիլիան սկսում է լացել ու պատմել անցուդարձից, իսկ որդին լուռ է: Նա գերեզմանաքարի տարածքն է մաքրում, ծաղիկներն է դասավորում, հետո նստում է մոր կողքին:Երեք երեխաները հոր կորուստը լռությամբ են տանում:
«Ավելի շատ լռում են էրեխեքը, մենակ ասում ենՙ կարոտել ենք, ու հայացքներն անընդհատ թաքցնում ինձնից»,- ասում է Լիլիան:
Ամեն գիշեր երեխաները համբուրում են հոր լուսանկարն ու գնում քնելու: Նրանք լույս են կորցրել, Եռաբլրի սառը ու դառը քարերի ներսում անավարտ երջանկություն են թողել:
Ուսանողուհի՝ ՀԱՍՄԻԿ ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ